Τα τελευταία χρόνια το βρεφικό θέατρο κερδίζει ολοένα και περισσότερο κοινό. Γονείς με βρεφάκια και μωράκια -υπάρχουν παραστάσεις για βρέφη από 3 μηνών- αφιερώνουν χρόνο για να πάνε θέατρο. Και τι όμορφη εικόνα!

Η δική μας πρώτη επαφή ήταν όταν ο Αναστάσης ήταν μόλις 6 μηνών. Ένα Σάββατο πρωί, τον Οκτώβρη του 2018, ετοίμασα την τσάντα βόλτας -αρκετά ενισχυμένη με γάλα και μεσημεριανό- και ξεκινήσαμε οικογενειακώς για το θέατρο, στο κέντρο της Αθήνας. Είχα επιλέξει τη βρεφική παράσταση «Θα βγω από το αυγό» για μωρά από 4-18 μηνών όπου παιζόταν από την ομάδα «Anumati» για τρίτη σεζόν. Ο λόγος που επίλεξα τη συγκεκριμένη παράσταση ήταν γιατί μου έκανε “κλικ” το θέμα (το διάβασα από το δελτίο τύπου) και την καλλιτεχνική διεύθυνση του θεάτρου Άβατον είχε ο Λάμπρος Φισφής και γνώριζα από συνέντευξη που είχαμε κάνει πως δημιούργησε η γυναίκα του βρεφική παράσταση για το δικό τους παιδί.

Φτάνοντας στο θέατρο γονείς με μωράκια περίμεναν για να μπούνε μέσα. Όταν περάσαμε στον εσωτερικό χώρο η σκηνή είχε τροποποιηθεί για τους λιλιπούτειους θεατές. Γύρω- γύρω από την σκηνή  υπήρχαν μαξιλάρες όπου καθόμασταν οι συνοδοί με τα μωράκια μας αγκαλιά. Κοιτούσα με περιέργεια το χώρο με τους τόσο μικρούς θεατές. Σ’ αυτή την παράσταση τα περισσότερα μωράκια δεν είχαν πει την πρώτη τους λέξη, κάποια δεν είχαν κάνει ακόμα τα πρώτα τους βήματα, θηλάζουν -φυσικά και μπορείτε να τα ταΐσετε κατά τη διάρκεια του έργου- κι όμως ήταν έτοιμα να παρακολουθήσουν την ιστορία που θα εκτυλίχτηκε μπροστά τους.

Οι τρεις performers ανέβηκαν στη σκηνή και η μαγεία μόλις ξεκινούσε. 45 λεπτά με μουσική, εικόνες, σχήματα, χρώματα, λόγο –ένα πολύ ωραίο και ασφαλή περιβάλλον για τα βρεφάκια- και οι μικροί θεατές να δηλώνουν με κραυγούλες την ευχαρίστηση τους καθώς ταξίδευαν σ’ ένα κόσμο παραμυθένιο, με την πολύτιμη βοήθεια του Λευτέρη, ενός νεογέννητου περιστεριού που κάνει τα πρώτα του… φτερουγίσματα εξερεύνησης, αναζητώντας την ευτυχία και την αγάπη.

Στη διάρκεια της παράστασης κοιτούσα συνεχώς τις αντιδράσεις του γιου μου, ο οποίος με τη σειρά του δεν πήρε τα μάτια του από τη σκηνή. Παρακολουθούσε κάθε κίνηση, οτιδήποτε συνέβαινε και εκδήλωνε την χαρά του πιάνοντας τα χεράκια του. Στο τέλος της παράστασης αγκάλιασε τις performer και τους μιλούσε με μικρές κραυγές. Ήμουν σίγουρη πως είχε περάσει πολύ όμορφα!

Ένα χρόνο αργότερα, τον πήγα ξανά στο θέατρο για να δούμε τη συνέχεια του πρώτου έργου: «Ο Λευτέρης, ένα περιστέρι δίχως ταίρι» που απευθύνεται σε μωρά από 18 μηνών και πάνω, στο ίδιο θέατρο.

Ο Αναστάσης ήταν πλέον 17 μηνών και μπήκε πιο ζωηρός στο χώρο εξερευνώντας τα σκηνικά, και χαιρετώντας τα υπόλοιπα παιδάκια (είμαστε κοινωνικοί). Η αλήθεια είναι πως είχα περισσότερο άγχος για τις αντιδράσεις του. Γιατί, ένα βρεφάκι με μια ζεστή αγκαλιά το ηρεμείς καλύτερα από ένα μεγαλύτερο μωράκι που ανακαλύπτει συνεχώς νέα πράγματα. Και πάλι, όμως, συνέβη κάτι πραγματικό μαγικό.

Όταν έσβησαν τα φώτα και βγήκαν οι ηθοποιοί πάνω στη σκηνή έκατσε φρόνιμος -μόνο που ήθελε να είναι στην αγκαλιά μου- και παρακολούθησε την ιστορία. Κοιτούσε προσεχτικά όποιον από τους ηθοποιού μιλούσε, κουνούσε το κεφάλι του όταν έπαιζε η μουσική και σε κάποια σημεία που ο ίδιος επέλεγε (δεν ξέρω το γιατί) χειροκροτούσε. Τα λίγο μεγαλύτερα παιδάκια που μιλούσαν φώναζαν κάποιες φορές το περιβόητο περιστέρι, τον Λευτέρη.

Στο διάλειμμα όλα τα παιδάκια ανέβηκαν πάνω στη σκηνή για να πιάσουν τα πούπουλα που είχε αφήσει πίσω του το περιστέρι και να αγγίξουν με τα χεράκια τους ένα κορμό δέντρου που υπήρχε για σκηνικό. Μόλις η παράσταση άρχισε ξανά το «μικρό» κοινό αφοσιωμένο παρακολούθησε την ιστορία μέχρι το τέλος.

Τα οφέλη που παίρνει ένα μωρό παρακολουθώντας βρεφικές παραστάσεις είναι πολλά. Η αλήθεια είναι πως με ένα βρέφος δεν μπορείς να κάνεις πολλά πράγματα. Για μένα ήταν η τέλεια ευκαιρία να κάνουμε μια δραστηριότητα μαζί.

Οι συγκεκριμένες παραστάσεις σχεδιάζονται αποκλειστικά για βρέφη επιστρατεύοντας στοχευμένα οπτικά ερεθίσματα, σχήματα, ήχους, μουσική, χρώματα και κίνηση ώστε να διασκεδάσουν τους λιλιπούτειους θεατές και να ενεργοποιήσουν τις αισθήσεις τους. Επιπλέον αυξάνουν την παρατηρητικότητα τους, διεγείρουν την φαντασία τους, τα βοηθούν  να αλληλοεπιδράσουν με το νέο τους περιβάλλον, το οποίο είναι πιο σύνθετο από την οικεία κοιλίτσα της μαμάς τους.

Και μπορεί αυτό το βρεφικό κοινό να μην μιλάει, όμως ξέρει να ακούει, να πιάνει, να αισθάνεται και να εκδηλώνει τα συναισθήματα του χωρίς δεύτερες σκέψεις. Γιατί όπως γνωρίζουμε πολύ καλά είναι το πιο απαιτητικό κοινό!

Έχετε παρακολουθήσει βρεφική παράσταση;