Βρισκόμαστε μια ανάσα πριν συμπληρώσουμε 12 μήνες σε καραντίνα. Η ζωή άλλαξε ρυθμούς από τον Μάρτιο του 2020 και μέχρι σήμερα ζούμε πρωτόγνωρες καταστάσεις.

Έναν χρόνο μετά, βρισκόμαστε στο τρίτο lockdown -αυτό εμένα με έχει μπερδέψει καθώς από τον Νοέμβριο δεν ένιωσα ότι βγήκα ποτέ- και έχω περάσει διάφορες διακυμάνσεις.

Ας τα πάρω από την αρχή. Τον περασμένο Μάρτιο η ανακοίνωση του lockdown με βρίσκει σε μια περίεργη επαγγελματική φάση της ζωής μου. Η αλήθεια είναι πως ήμουν αρκετά κουρασμένη ψυχολογικά γιατί ένιωθα πως οι υποχρεώσεις και ο χρόνος τρέχουν τόσο πολύ που δεν μπορώ να τα προλάβω όλα. Εργαζόμουν σε ένα (μικρό) site πολύ κοντά στο σπίτι μου -για μια μαμά το να είναι ο χώρος εργασίας τόσο κοντά είναι μεγάλο προνόμιο- καθώς όταν αποφάσισα να κάνω μια μικρή παύση από τα περιοδικά και τις τηλεοπτικές εκπομπές ήθελα κάτι πιο χαλαρό. Μετά από λίγους μήνες παραμονής στο τοπικό site είχα αρχίσει να χάνω τη δημιουργικότητα μου -ξεκάθαρα θα σου πω πως δεν υπήρχε όραμα όπως αρχικά πίστευα -και είχα αρχίσει να σκέφτομαι το επόμενο μου βήμα. Παρά το lockdown για ένα χρονικό διάστημα εργαζόμουν κανονικά με τηλεργασία με την επικαιρότητα να έχει τον πρώτο λόγο. Μέχρι που μπήκα σε αναστολή και ηρέμησα. Για ένα χρονικό διάστημα δεν θα είχα επαφή με τους ανθρώπους της δουλειάς και αυτό μου έδινε μεγάλη χαρά -ήταν το κομβικό σημείο που μέσα μου μπήκε το τέλος. Από την άλλη, έκανα κάποιες συζητήσεις για ένα ταξιδιωτικό project, το οποίο μπήκε στο pause λόγω της κατάστασης.

Έτσι η πρώτη καραντίνα με βρήκε αρκετά κλεισμένη στον εαυτό μου. Χρειαζόμουν χρόνο για μένα και το παιδί μου -ο μπαμπάς μας δούλευε κανονικά- να απολαμβάνω μικρές καθημερινές στιγμές. Παιχνίδια στο σπίτι, μαγειρέματα, πειράματα στη ζαχαροπλαστική, διάβασμα, παρακολούθηση online σεμιναρίων ήταν το πρόγραμμα της καθημερινότητας μου. Αν κάτι θυμάμαι έντονα από τη πρώτη καραντίνα είναι η ησυχία που ήθελα. Δεν ασχολήθηκα πολύ με το κινητό μου, δεν μιλούσα πάρα πολύ με τις φίλες μου, παρακολουθούσα κάποια lives που έκαναν στο Instagram, είδα online θεατρική παράσταση και κοιτούσα τι θα κάνω την επόμενη ημέρα. Θέλω να σου πω πως βγήκα ελάχιστα από το σπίτι και δεν με πείραζε καθόλου που σχεδόν όλη την ημέρα ήμουν με τις πυζάμες και τις φόρμες μου. Ήταν όλα αυτά τα χρόνια τόσο μα τόσο απαιτητικά τα ωράρια μου, λόγω των θέσεων που είχα, και πραγματικά ήταν πολυτέλεια που τώρα μπορούσα να έχω χρόνο για μένα. Και να μην ντύνομαι, αλλά να είμαι με τις πυζάμες!

Τότε πήρα και την απόφαση να ασχοληθώ ουσιαστικά με το SoLife.gr -το οποίο είχα ξεκινήσει όταν ακόμα εργαζόμουν στο People και δεν μπορούσα πάντα να ανανεώνω συχνά. Παρόλο αυτά, τα νούμερα είχαν ανοδική πορεία. Αφού κατάφερα ένα μικρό site να το βγάλω πολύ προς τα έξω γιατί να μην το κάνω σε κάτι δικό μου; Και δεν έπεσα έξω. Μήνες μετά επιβεβαιώθηκα, αφού εκείνο το μικρό site από τότε που έφυγα δεν ξανά έκανε ρεκόρ επισκεψιμότητας!

Ναι, τη πρώτη καραντίνα την απόλαυσα πάρα πολύ! Ξεκουράστηκα κι άρχισα να χτίζω την επόμενη ημέρα μου. Δεν σταμάτησα να γράφω, να ανεβάζω άρθρα και να έχουμε επαφή μαζί.

Σχεδόν τρεις μήνες μετά το τέλος της καραντίνας έκλεισα κάποιες συνεργασίες που ήθελα και με το παιδί μετακομίσαμε στο εξοχικό της οικογένειας μου. Εργαζόμουν από το σπίτι -εγώ που φοβόμουν μέχρι τότε πάρα πολύ αν δεν είχα το γραφείο μου!- κι είχα χρόνο να πάμε με τον Αναστάση για μπάνιο, κούνιες, παιδότοπο, βόλτες στη παραλία. Κάποιες φορές χρειάστηκε να έρθω στην Αθήνα και το έκανα με χαρά. Πλέον ο χρόνος δεν με κυνηγούσε. Όπως κανέναν μας. Οι ρυθμοί είχαν αλλάξει και το απολάμβανα με το παραπάνω. Γιατί δεν έτρεχα πίσω από το χρόνο. Ζούσα την κάθε ημέρα μου και μου έδινε χαρά -επίσης γινόμουν πιο δημιουργική. Μάλιστα, έβγαζα περισσότερη δουλειά σε λιγότερο χρονικό διάστημα και ξεκάθαρα με βοηθούσε το περιβάλλον.

Δεν θα σου κρύψω πως εκείνο το διάστημα είχα λίγο περιορίσει τις επαφές μας με φίλους -απέφευγα τα πάρτι σε κάποια σπίτια- πήγαινα για μπάνιο με τον μικρό σε παραλίες που δεν ήταν ο ένας πάνω στον άλλο και τα Σαββατοκύριακα αποφεύγαμε τη παιδική χαρά και τον παιδότοπο.

Ξεκινήσαμε τα ταξίδια, προτιμήσαμε τη Πελοπόννησο, για να κάνουμε εξορμήσεις από το εξοχικό της οικογένειας του άντρα μου κι επιλέξαμε προορισμούς όχι τόσο τουριστικούς. Συνδυάσαμε διακοπές με δικά μου επαγγελματικά ταξίδια, ενώ ταυτόχρονα με τον IT μου μετατρέπαμε το SoLife από blog σε site. Μου έδωσα ρεπό μόνο 2 ημέρες και δεν με ένοιαζε καθόλου. Γιατί πρώτον είχα επενδύσει σε κάτι δικό μου -μάλιστα απέρριψα επαγγελματικές προτάσεις – κι από την άλλη εργαζόμουν από τα πιο ωραία μέρη.

Το φθινόπωρο και ο χειμώνας μου φάνταζαν τόσο ωραία! Είχα κλείσει να έχω τη δημοσιογραφική επιμέλεια σε ένα documentary που ετοίμαζε η Θεοδώρα Βουτσά για τον μπαμπά της, πολλά επαγγελματικά ταξίδια και φυσικά χριστουγεννιάτικες διακοπές στην Σουηδία μαζί με την οικογένεια μου.

Η αρχή της σεζόν με βρήκε ξεκούραστη και πανέτοιμη τόσο για το documentary όσο και για κάποιες άλλες συνεργασίες που είχα κλείσει. Τα απαιτητικά ωράρια δεν με πείραζαν γιατί ήξερα πως θα είναι για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα και φυσικά είχα πολλή όρεξη. Έτσι κύλησαν οι μήνες μου μέχρι αρχές Νοεμβρίου που ανακοινώθηκε το δεύτερο lockdown.

Αυτή τη φορά δεν ήμουν προετοιμασμένη για καραντίνα, δεν ήθελα καθόλου και είχα μεγάλο εκνευρισμό. Έπρεπε να ακυρώσω και τρία επαγγελματικά ταξίδια, τα οποία περίμενα με μεγάλη χαρά. Η δεύτερη καραντίνα με βρήκε σε διαφορετική φάση της ζωής μου. Δεν ήμουν όλη ημέρα με πυζάμες, χρησιμοποιούσα την μετακίνηση 6 και είχα επαφή με τις φίλες μου -είχα γίνει πάλι κοινωνική. Η αλήθεια είναι πως περίμενα μέσα στο χειμώνα να μπούμε σε καραντίνα, αλλά όχι τόσο νωρίς.

Στο δεύτερο lockdown κάναμε και διαφορετικά Χριστούγεννα, κλειστά κι αυστηρά οικογενειακά -έτσι όπως είχαμε κάνει και Πάσχα. Ψώνισα με click away, βγήκα λίγο βόλτες στην αγορά- πολύ προσεχτικά και ώρες χωρίς κόσμο σε μαγαζιά της γειτονιάς μου.

Στα μέσα Φεβρουαρίου διανύουμε την τρίτη καραντίνα -εγώ συνεχίζω κανονικά από τη δεύτερη- και ανυπομονώ να ανοίξει ο καιρός για να μπορέσουμε να επιστρέψουμε σε μια νέα πάλι καθημερινότητα.

Μου έχουν λείψει πολύ τα ταξίδια -νομίζω θα είναι από τα πρώτα πράγματα που θα κάνω μόλις ανοίξουν οι δρόμοι-, οι φίλοι μου να πούμε τα νέα μας και να γελάσουμε γύρω από ένα τραπέζι σε ένα εστιατόριο, να πάω να δω μια θεατρική παράσταση. Δεν θέλω να κάνω τα πάντα από το σπίτι μου, δεν θέλω να ψωνίζω με click away και δεν θέλω να βλέπω οικογένεια και αγαπημένα πρόσωπα από μια οθόνη κινητού. Ούτε με νοιάζει να κάθομαι με τις ώρες να βλέπω netflix – έχω δει ελάχιστα. Μου έχει λείψει η επαφή με τους ανθρώπους και θέλω να διώξω το φόβο πως μπορεί κάποιος να με κολλήσει κορονοϊό. Ο φόβος ποτέ δεν είναι καλός σύμβουλος.

Ευτυχώς τα χιόνια που έπεσαν, έστω και για μία μόνο ημέρα στα νότια, έσπασαν λίγο τη μονοτονία, παίξαμε, γελάσαμε (ήμασταν τυχεροί που είχαμε ρεύμα και νερό).

Αν κάτι μου έχει μάθει η καραντίνα είναι να διαχειρίζομαι το χρόνο μου, να μπορώ να εργαστώ από όποιο μέρος είμαι, να μην φορτώνομαι με υποχρεώσεις, να αφιερώνω ουσιαστικό χρόνο σε μένα, στην οικογένεια μου και σε όσους αγαπώ, να κερδίζω χρόνο με κάποιες online αγορές. Βρήκα τις ισορροπίες μου, κατάφερα να μαγειρεύω κάθε ημέρα -μέχρι και την πρώτη καραντίνα είχα μεγάλη βοήθεια από την πεθερά μου, η καλή ψυχολογία με βοήθησε να πετάξω κιλά της εγκυμοσύνης που με ταλαιπωρούσαν και ξεκίνησα τρέξιμο στον στίβο της γειτονιάς μου. Από την άλλη, νιώθω πως έχω περιοριστεί πολύ γιατί είμαι πολλές ώρες με ένα μικρό παιδί στο σπίτι, ψάχνω να βρω προσωπικό χρόνο να μην κάνω τίποτα ή να διαβάσω ένα βιβλίο. Κάποιες φορές έχω πολλά νεύρα που δεν έχουμε τρόπους διαφυγής και με πιάνουν ενοχές πως δεν είμαι καλή μαμά. Έχω φωνάξει στον μικρό, έχουν σπάσει τα νεύρα μου και οι ενοχές εκεί να με κυριεύουν και να προσπαθώ να εξηγήσω σε ένα 3,5 ετών παιδάκι τι συμβαίνει. Αν μπορούσαμε να κάνουμε περισσότερες δραστηριότητες δεν θα με πείραζε -ο Αναστάσης είναι κοινωνικός και πολύ εύκολο παιδί. Ούτε για εκείνον είναι εύκολο να μην έχει επαφές με παιδάκια και να περνάει αρκετές ώρες στο σπίτι.

Κι αφού τα έχω μάθει όλα αυτά, τα εμπέδωσα για τα καλά τώρα μπορώ να ξανά βγω και να απολαύσω μια νέα καθημερινότητα…