Ήταν 5 Νοεμβρίου 2020 όταν ο Πρωθυπουργός σε τηλεοπτικό μήνυμα του μας ανακοίνωσε πως θα τεθεί η χώρα σε lockdown για τρεις βδομάδες. Τελικά, σήμερα συμπληρώσαμε 2 μήνες -ενδιάμεσα είχαμε ανοίγματα, κλεισίματα , κάναμε γιορτές με περιορισμούς.

Όπως είχα γράψει σε παλαιότερο άρθρο αυτή η δεύτερη καραντίνα δεν με βρήκε ψυχολογικά προετοιμασμένη. Παρόλα αυτά κάνοντας ένα μικρό απολογισμό συνειδητοποιήσα πως βρήκα χρόνο να κάνω αρκετά πράγματα. Παραπονιέμαι που δεν έχω την πολυτέλεια να ταξιδέψω για το site, αλλά τελικά ο χρόνος κυλάει πολύ γρήγορα -πότε ευχάριστα και πότε όχι.

Όπως όλοι μας γνωρίζαμε πως ο φετινός χειμώνας θα ήταν πολύ διαφορετικός, ακόμα και αν τα μαγαζιά παρέμειναν ανοιχτά. Να σου πω την αλήθεια, θα απέφευγα πολύ τους κλειστούς χώρους ιδιαίτερα μέσα στην καρδιά του χειμώνα, τη περίοδου ποι οι ιώσεις βρίσκονται σε έξαρση. Επίσης, από το καλοκαίρι είχαμε αποφασίσει πως ο Αναστάσης δεν θα πάει σχολείο -είναι μόλις 3,5 ετών και δεν είναι υποχρεωτικό. Ήξερα πως είναι δύσκολο να συνδυάσεις τη δουλειά με μικρό παιδί, αλλά είχαμε κλείσει αρκετά ταξίδια να κάνουμε λόγω της θεματολογίας του site οπότε σίγουρα θα ήταν διαφορετικά.

Τελικά, δεν μπορέσαμε να υλοποιήσουμε αυτά που σχεδιάζαμε ήρθαμε αντιμέτωποι με μια νέα πραγματικότητα. Προσωπικά, άκουσα τους ειδικούς και παραμένω σπίτι όλο αυτό το διάστημα. Στις αρχές της καραντίνας έλεγα πως οι βόλτες στο πάρκο της γειτονιάς θα είναι καθημερινές -υπολόγισα όμως χωρίς τον κόσμο. Οι βόλτες στο πάρκο κόπηκαν σύντομα γιατί πολλοί γονείς παρά το λουκέτο που είχε μπει στις κούνιες έβαζα τα παιδιά τους μέσα. Κι εγώ που είχα κάνει ολόκληρο κήρυγμα στον Αναστάση πως η παιδική χαρά είναι κλειστή και δεν παίζει κανένα παιδάκι βρέθηκα να απολογούμαι για τους γονείς που δεν τηρούν τα μέτρα. Ατομική ευθύνη!

Επίσης δεν μπορούσαμε να μετακινηθούμε χωρίς λόγο σε άλλο δήμο. Κι αυτό το τήρησα. Αν και ήθελα τόσο πολύ να πάμε μια βόλτα στο Εθνικό Πάρκο απλά να περπατήσουμε, γιατί οι βόλτες στη θάλασσα κοντά στο σπίτι μας δεν ήταν ότι καλύτερο με τόσο συνωστισμό.

Πολλές φορές πιέζομαι πολύ μέσα στο σπίτι και με ένα μικρό παιδί να έχει όρεξη και ενέργεια για παιχνίδι. Ταυτόχρονα προσπαθώ να μαγειρέψω, να κάνω δουλειές, να κάνω online meetings, να γράψω. Τόσοι ρόλοι μέσα σε 24 μόνο ώρες! Ευτυχώς που δεν έχω και τηλεκπαίδευση. Πραγματικά με τόσες ιστορίες που ακούω από τις φίλες μου νιώθω μεγάλη ευγνωμοσύνη που η τηλεκπαίδευση δεν υπάρχει στο δικό μας πρόγραμμα.

Σίγουρα δεν θέλω να τα κάνω όλα από το σπίτι. Να ψωνίζω online, να παραγγέλνω delivery, να βλέπω θέατρο σε live streaming, να βλέπω τους φίλους από βιντεοκλήση και να ταξιδεύω μέσα από κλικ σε εικονικές ξεναγήσεις.

Η ζωή στην καθημερινότητα όπως τη ξέραμε μέχρι τον Μάριο του 2020 πιστεύω πως είτε θα αργήσει πάρα πολύ να επιστρέψει είτε δεν θα γίνει ποτέ όπως πριν. Ελπίζω να αποκτήσουμε ατομική ευθύνη όλοι μας για να μπορέσουμε να βγούμε έξω κι ας έχει αλλάξει κατά πολύ η καθημερινότητα μας.