Γυρίζω το χρόνο πίσω, τον Μάρτιο του 2020 περίοδο καραντίνας. Έχω συμπληρώσει κάμποσες ημέρες μέσα στο σπίτι όπου η ζωή είναι λίγο πολύ προβλέψιμη. Όμως υπάρχουν μικρές πινελιές κάπως διαφορετικές γιατί έχω μικρό παιδί και χρειάζεται να είμαι πιο ευρηματική για να μη βαριέται. Και φυσικά να μην καταφύγουμε στο tablet.

Ήταν Τρίτη 24 Μαρτίου όταν αποφάσισα να κάνω ένα break από το συναρπαστικό mommyslife και να αφιερώσω χρόνο σε μένα. Κι μόνο! Εκείνη την περίοδο πολλά θέατρα ανέβασαν τις παραστάσεις τους στο διαδίκτυο. Εκείνη την ημέρα θα παιζόταν η “Μεγάλη Χίμαιρα”, μια θεατρική παράσταση με συνεχόμενα sold out, η οποία κέρδισε κοινό και κριτικούς. Όχι άδικα. Γιατί η πρωταγωνίστρια, Αλεξάνδρα Αϊδίνη -υποδύεται τη Μαρίνα- είχε μπει τόσο μέσα στο ρόλο που αν δεν ήξερες πως η Μεγάλη Χίμαιρα είναι από τα καλύτερα βιβλία τιυ Μ. Καραγάση θα νόμιζες πως ο συγκεκριμένος ρόλος γράφηκε αποκλειστικά για εκείνη.

Τη συγκεκριμένη παράσταση την είχα δει από το πρώτο χρόνο που ανέβηκε στο θέατρο Πορεία και ομολογώ πως ήταν ένα αριστούργημα. Η σκηνοθεσία, οι ηθοποιοί, η μελωδική μουσική της Κατερίνας Πολέμη και η εξαιρετική διασκευή του Στρατή Πασχάλη συνέθεσαν για να δημιουργηθεί μια παράσταση που τη θυμάμαι μέχρι σήμερα.

Εκείνο το βράδυ της Τρίτης έκατσα αναπαυτικά στον καναπέ μου, μπήκα στον ιστότοπο του θεάτρου Πορεία πάτησα το κλικ και η παράσταση ξεκίνησε να παίζει. Καμία σχέση όλη η διαδικασία με το να πηγαίνω θέατρο. Αλλά το lockdown έφερε νέα δεδομένα στη ζωή και έπρεπε να προσαρμοστούμε σ΄αυτά.

Η πρώτη σκηνή διαδραματιζόταν στη Γαλλία, στο πατρικό σπίτι της Μαρίνας, και ήταν κινηματογραφική. Εδώ να κάνω μια διευκρίνηση: σε πολλές παραστάσεις του ο σκηνοθέτης Δημήτρης Τάρλοου μπλέκει μοναδικά τη σκηνική παρουσία με την κινηματογράφηση. Σε τέτοιο σημείο που όταν βρίσκεσαι στο θέατρο δεν το καταλαβαίνεις. Λίγα λεπτά αργότερα ξεκίνησε η θεατρική δράση. Η «Μαρίνα» μετακόμισε στη Σύρο και η ιστορία εξελισσόταν κανονικά.

Η παράσταση κράτησε λίγο παραπάνω από δύο ώρες και ασυναίσθητα συνέκρινα το έργο που έβλεπα τώρα με το έργο που είχα δει στο θέατρο. Ίδια ιστορία, ίδιοι ηθοποιοιί, ίδια σκηνοθεσία μα κάτι μου έλειπε. Ευτυχώς, δεν εστίασα εκεί. Δεν θα μπορούσα άλλωστε γιατί ο Τάρλοου (σκηνοθέτης της παράστασης και εγγονός του Καραγάτση) είχε μελετήσει το μυθιστόρημα με ακρίβεια. Κι αυτή η αριστοτεχνική ακρίβεια φαινόταν ξεκάθαρα στην υποκριτική των ηθοποιών. Η θεατρική “Μαρίνα” ήταν τόσο σαρωτική που την ακολουθούσες σε κάθε κίνηση της. Ακόμα και οι παύσεις της έκρυβαν όλα τα συναισθήματα του ρόλου της.

Η κιναισθητική εμπειρία που διαθέτει το θέατρο, η αλληλοεπίδραση κοινού- ηθοποιού στην κάθε παράσταση, η μαγεία της σκηνής και όλα τα όπλα του κάθε ηθοποιού δεν μπορούν να αποδοθούν όπως τους αρμόζει μέσα από μια οθόνη. Κι αυτό είναι απόλυτα φυσιολογικό. Ωστόσο, η κινηματογραφική προσέγγιση ήταν ανάλογη των προσδοκιών μας χαρίζοντας στο κοινό μια καλοδουλεμένη παράσταση -κι όπως αποδείχτηκε από τα κλικ 144.000 διαδικτυακοί “φίλοι” ή όχι του θεάτρου απόλαυσαν χάρη στην τεχνολογία μια παράσταση που δεν έβρισκες εύκολα εισιτήριο για να δεις.

Θυμάμαι πως ο χρόνος πέρασε δημιουργικά, ψυχαγωγήθηκα και ένιωσα πως έκανα κάτι για μένα. Το επόμενο πρωί χάρηκα ιδιαίτερα όταν πολλοί φίλοι μου με ευχαρίστησαν για την πρότασή μου να δουν τη συγκεκριμένη παράσταση.

Με το χέρι στην καρδιά, όμως, αυτό που συμβαίνει πάνω στη σκηνή δεν μπορεί να αποδοθεί μέσα από μια οθόνη. Με ασφάλεια θα πάω κι φέτος. αυτή τη περίεργη χρονιά, να δω κάποιες θεατρικές παραστάσεις και να μεταφερθώ σε έναν άλλο κόσμο.