Πριν λίγες ημέρες άνοιξα την τηλεόραση μετά από πάρα μα πάρα πολύ καιρό (μεταφράζεται σε μήνες). Και την (ξανά) έκλεισα πριν καν συμπληρωθούν δύο λεπτά. Το σύντομο zapping με είχε πείσει πως θα έχανα από τον πολύτιμο χρόνο μου.

Κι αναρωτιέμαι τι να δεις πλέον στην τηλεόραση; Οι ενημερωτικές εκπομπές με τους ίδιους καλεσμένους να τσακώνονται μεταξύ τους και στις ψυχαγωγικές να ζει και να βασιλεύει η κλειδαρότρυπα το 2020. Αρκετά ξεπερασμένο σε ένα κόσμο που αλλάζει, αλλά αυτοί που βρίσκονται στις θέσεις κλειδιά δεν το έχουν πάρει χαμπάρι.

Η τηλεόραση σίγουρα δεν απευθύνεται στην νεολαία και σε ανθρώπους που έχουν υιοθετήσει ένα ποιοτικό τρόπο ζωής. Η φιλοσοφία της έχει μείνει στάσιμη και δεν έχει να προσφέρει κάτι που θα γεμίσει δημιουργικά το χρόνο σου. Ίδια συνταγή εδώ κι πάρα πολλά χρόνια, η οποία δεν αλλάζει. Όλα γύρω μας αλλάζουν εκτός από το περιεχόμενο των εκπομπών.

Εδώ να σου αναφέρω πως έχω δουλέψει πίσω από τις κάμερες και ποτέ δεν θέλησα να βγω μπροστά γιατί οι προτάσεις που είχα ήταν για πάνελ. Δηλαδή να κάθομαι να σχολιάζω πρόσωπα και καταστάσεις, τα οποία δεν με αφορούν. Και αναρωτιέμαι γιατί να με αφορούν; Γιατί να αφορούν τον κόσμο τι κάνει ο καθένας στη προσωπική του ζωή; Γιατί να με αφορά ποιος έχει σχέση με ποιον; Γιατί να με αφορά ποιος αναγνωρίσιμος έκανε unfollow ένα παλιό του συνεργάτη; Αλήθεια τώρα…δημοσιογραφία είναι να κάθεσαι να ψάχνεις τους followers του κάθε αναγνωρίσιμου προσώπου για να δεις ποιον ακολουθεί και ποιον όχι; Ή να βλέπεις όλα τα (σκουπιδο)realities και να ασχολείσαι με (επαγγελματίες) παίκτες που διψάνε για λίγη δημοσιότητα;

Παλαιότερα ως έφηβη έβλεπα σειρές: “Ταύρος με Τοξότη”, “Δύο Ξένοι”, “Πρόβα Νυφικού”, “Λόγω Τιμής”. Μέχρι εκεί. Ευτυχώς είχα πάντα μια ενδιαφέρουσα ζωή και δεν έμπαινα στη διαδικασία να ανοίξω την τηλεόραση για να γεμίσω το χρόνο μου. Είμαι πολύ υπέρ να δεις ταινίες και σειρές, αλλά πλέον με το streaming δεν υπάρχει λόγος να περιμένω να δω μια ταινία στην τηλεόραση.

Δεν είμαι αντίθετη στην ωραία τηλεόραση. Είμαι αντίθετη στην τηλεόραση με τα κίτρινα θέματα, τις εκπομπές που πατάνε πάνω στον ανθρώπινο πόνο, στα τηλε-δικαστήρια και στους τηλε-τσακωμούς. Γιατί όπως σου είπα κι παραπάνω δεν έχουν να μου δώσουν κάτι. Δεν με κάνουν καλύτερη, δεν έχω να πάρω τίποτα.

Εδώ να σου πω πως τη περσινή σεζόν τα δελτία τύπου που πήρα για τις σειρές  “Άγριες Μέλισσες” και “Έρωτας Μετά” μου είχαν κέντρισει το ενδιαφέρον και μπήκα στα sites των καναλιών για να τα δω. Κάποια βράδια έχω παρακολουθήσει online τις δύο σειρές που ελπίζω κάποια στιγμή να καταφέρω να ολοκληρώσω. Ναι, δεν έχω βρει χρόνο να τις ολοκληρώσω. Κάποια στιγμή θα το κάνω. Και μια που ανέφερα τις Άγριες Μέλισσες είχα διαβάσει πως οι επιτελειακοί του Ant-1 δεν ήθελαν στον πρωταγωνιστικό ρόλο τη Μαρία Κίτσου γιατί δεν την ήξεραν. Μήπως, τα στελέχοι πρέπει να κάνουν και μια βόλτα από τις θεατρικές σκηνές για να βλέπουν τα πραγματικά ταλέντα; Γιατί η Μαρία Κίτσου είναι από τις σημαντικότερες ηθοποιούς της γενιάς της…

Αντί να ανοίξεις την τηλεόραση μπορείς να διαβάσεις ένα βιβλίο, να περπατήσεις, να αθληθείς, να ασχοληθείς με τον εαυτό σου. Έχεις τόσες καλύτερες επιλογές και το πιο σημαντικό είναι πως όταν η τηλεόραση παραμένει κλειστή κερδίζεις πολύτιμο χρόνο. Τουλάχιστον η (γερασμένη) τηλεόραση του 2020.

Ως τηλεθεάτρια δεν έχει βρεθεί εκείνο το πρόγραμμα, το οποίο θα μου κρατήσει το ενδιαφέρον -έχει να συμβεί από τότε που ο Νίκος Μάνεσης έκανε το “60 λεπτά Ελλάδα” και μάλιστα ξενυχτούσα για να το δω. Θυμάμαι να παίρνω τηλέφωνο τα κορίτσια στις δημόσιες σχέσεις του καναλιού και να τους λέω να προγραμματίσουν νωρίτερα την εκπομπή. Ακόμα και στις συνεντεύξεις που έκανα με τον Μάνεση του το έλεγα. Ξενυχτούσα να δω το “60 λεπτά Ελλάδα” γιατί με ταξίδευε σε όμορφα μέρη της χώρας μου, μάθαινα πράγματα, τσαλακωνόταν, έκανε δραστηριότητες. Είχα κάτι να πάρω από όσα έβλεπα στην εκπομπή.

Μέχρι να μπούνε νέες βάσεις και πολύ δημιουργικότητα στην τηλεόραση και όχι εκπομπές με ρεπορτάζ και συνεντεύξεις με ανόητο περιεχόμενο εγώ θα την έχω κλειστή. Και τώρα που αναφέρθηκα στο περιεχόμενο αναρωτιέμαι για κάποιες ερωτήσεις παρουσιαστών: “Τι αισθητικές επεμβάσεις έχεις κάνει” ή “σε ποιο απίθανο μέρος έχεις κάνει σεξ” θεωρούν πως έσπασαν το κατεστημένο; Πως με τις ερωτήσεις τους οι καλεσμένοι τσαλακώνονται και δείχνουν πόσο ακομπλεξάριστοι είναι; Πόσο ξεπερασμένο κι αυτό το 2020!!!

Η νέα τηλεοπτική σεζόν ξεκίνησε… Χαίρομαι για τις τηλεοπτικές σειρές γιατί αξίζει να επενδύσουμε στην ελληνική μυθοπλασία. Έχω ξεχωρίσει κάποιες και θέλω να τις δω. Είδα ήδη την “Αγγελική” και με κράτησε τόσο η πλοκή όσο και το cast.  Όσο για τις εκπομπές κρατάω πολλές επιφυλάξεις. Δεν μου έχει κανει καμία ‘κλικ’ να θέλω να τη δω. Ίσως γιατί ξέρω από πριν το περιεχόμενο τους. Οι εκπομπές είναι όπως και οι σειρές: δεν αρκούν τα πρόσωπα αν δεν έχεις ένα καλό σενάριο το οποίο θα απογειώσουν οι ηθοποιοί.

Και δυστυχώς φέτος πολλά realities…Ήδη το Big Brother ανέδειξε για τα καλά την trash tv.

Θα ευχόμουν τη νέα τηλεοπτική σεζόν να είχαμε μια καλύτερη τηλεόραση. Γιατί η εποχή έχει αλλάξει, όπως και οι ανάγκες μας. Όταν ο κόσμος ψάχνει να κάνει πράγματα για να γεμίσει την ψυχή του -ειδικά μετά το lockdown- η τηλεόραση δεν έχει να του προσφέρει κάτι. Ή θα έπρεπε να του προσφέρει πολλά, αλλά μάλλον δεν είμαστε έτοιμοι να ρισκάρουμε για να γίνουν ποιοτικές εκπομές.