Η αλλαγή μάλλον δεν είναι στο δικό μας, ελληνικό dna. Γιατί έχουμε μεγαλώσει με πεποιηθήσεις “ασφάλειας”. Τι ακριβώς εννοώ; Από μικρά παιδιά μεγαλώνουμε ακούγοντας τους γονείς να μας λένε “να βρούμε μια σταθερή δουλειά”, “να έχουμε ένα σπίτι”, “να μείνουμε στα σίγουρα”.

Η λέξη αλλαγή πουθενά. Να βρεις μια σταθερή δουλειά, αλλά αν δεν είσαι καλά δεν θα φύγεις γιατί έχεις το εισόδημα σου. Να έχεις πάντα σπίτι γιατί δε γίνεται να νοικιάζεις πρέπει να έχεις υποχρεωτικά το δικό σου για να έχεις κάτι σίγουρο. Να μπεις στο δημόσιο για μια σίγουρη δουλειά -δεν θα κάνεις τίποτα και θα παίρνεις όποτε θέλεις άδεια. Με αυτό το τελευταίο περί “δημοσίου” αναρωτιέμαι μήπως τελικά οι περισσότεροι υπάλληλοι του δήμου δεν εκτιμάνετη δουλειά τους; Γιατί δεν την αγαπάνε πραγματικά, αλλά μπήκαν στο δημόσιο για να έχουν εισόδημα χωρίς να προσφέρουν το κάτι παραπάνω.

Μένουμε στα σίγουρα, όπως μας έμαθαν οι γονείς μας και υπηρετοούμε τέλεια τις συμβουλές τους. Κι μένουμε γιατί συνηθίσαμε αυτή την ασφάλεια και φυσικά για να μην χαλάσουμε το χατίρι των δικών μας. Πάντως βλέπεις ξεκάθαρα πως αυτή η ασφάλεια δεν σε κάνει χαρούμενο/η. Όμως λόγος για αλλαγή δε γίνεται. Κι ας υποφέρει το “μέσα” σου.

Μέχρι που έρχεται μια πανδημία και αλλάζει εντελώς τα δεδομένα. Η αλλαγή είναι προ των πυλών… Κάποιοι ήταν έτοιμοι για να αλλάξουν, κάποιοι άλλοι καθόλου. Έγινε απότομα η αλλαγή και το σημαντικότερο δεν ήταν όλοι προετοιμασμένοι. Ζωή χωρίς αλλαγές δεν είναι μια ζωή που έχει κάτι να σου δώσει και να σε εξελίξει.

Οι σταθερές θέσεις εργασίας χάθηκαν, οι σταθερές σχέσεις κλονίστηκαν και όλοι ήρθαμε αντιμέτωποι με πάρα πολλές αλλαγές. Η τηλεργασία μπήκε στη ζωή μας, οι αποστάσεις σε ανοιχτούς και κλειστούς χώρους κι άλλα πολλά. Πάνω απ όλα ήρθαμε αντιμέτωποι με τον εαυτό μας: τελικά οι αλλαγές που δεν κάναμε μήπως μας φόρτωσαν περισσότερα βάρη;

Την περίοδο που μείναμε μέσα βρήκαμε πολύ χρόνο με τον εαυτό μας. Όσοι το εκμεταλλεύτηκαν ακούγοντας τα πραγματικά τους “θέλω” πιστεύω πως θα βγούνε νικητές. Γιατί πολύ απλά θα κάνουν τις αλλαγές που πάντα ήθελαν και δεν τις έκαναν. Για να καταφέρουν έστω μια φορά να γίνουν χαρούμενοι και να ζήσουν τη ζωή που είχαν φανταστεί.

Εννοείται πως κι εγώ φοβόμουν την αλλαγή. Εξοικειώθηκα λόγω επαγγέλματος. Μπορεί κάποτε οι δημοσιογράφοι να έμεναν στις εφημερίδες ή στην τηλεόραση για πάρα πολλά χρόνια, αλλά τα δεδομένα πια έχουν αλλάξει. Εγώ μετά από ένα χρονικό διάστημα έφευγα από τη δουλειά αν δεν είχε να μου δώσει κάτι παραπάνω. Όπως επίσης φοβόμουν αν δεν είχα το δικό μου γραφείο. Έτσι είχα μάθει από την οικογένεια μου. Με μπαμπά οικονομολόγο και μαμά λογίστρια καταλαβαίνεις πως το γραφείο, ο σταθερός χώρος εργασίας, ήταν απαραίτητα. Όταν αποφάσισα να φτιάξω το Solife ήξερα πως μπορώ να στήσω παντού το γραφείο μου -από το σπίτι μου μέχρι να εργαστώ από ένα ξενοδοχείο ή ένα ωραίο μαγαζί με θέα θάλασσα. Αν δεν το έκανα πάντα κάτι θα με έτρωγε -για αυτό προτίμησα να το δοκιμάσω παρά να μείνει μέσα μου ανεκπλήρωτο όνειρο για μια “ασφάλεια” που με είχε φορτώσει κρίσεις πανικού.

Πλέον η εποχή που ζούμε μας μαθαίνει να μην μένουμε στάσιμοι, να κάνουμε αλλαγές, να έχουμε ένα plan B. Ακόμα κι με αυτά τα δεδομένα και με μια πανδημία να εξαπλώνεται μπορούμε να κάνουμε τις αλλαγές που θέλουμε και να τολμήσουμε όσα πριν θυσιάζαμε για μια ασφάλεια που τελικά δεν υπήρχε ποτέ.