Ανήκω στη κατηγορία των κοριτσιών που δεν ονειρευόμουν να γίνω μαμά. Δεν ήταν από τους στόχους, οι οποίοι θα μου ολοκλήρωναν την ευτυχία μου, την εικόνα μου. Πάντα πίστευα πως γίνεσαι μαμά όταν βρεις έναν συνοδοιπόρο με τον οποίο θα περνάς καλά και θα έχει τις σωστές βάσεις για να κάνεις οικογένεια, κι όχι γιατί ξαφνικά άρχισε να χτυπάει το βιολογικό σου ρολόι.

Ακόμα και όταν μπήκα στα 30 η ευχή “άντε τώρα να γίνεις μαμά” πιο πολύ με άγχωνε παρά μου έδινε χαρά. Γιατί ακόμα δεν είχα ζήσει όσα λαχταρούσα. Δεν ήμουν χορτασμένη. Έγινα μαμά την στιγμή που ένιωθα πως τώρα μπορώ να υποστηρίξω αυτό το ρόλο (ή τέλος πάντων όσα γνώριζα για το ρόλο της μαμάς).

Οι εννιά μήνες της εγκυμοσύνης μου δεν ήταν τόσο συναρπαστικοί όπως άλλων γυναικών που μέχρι τελευταία στιγμή μπορούσαν να κάνουν τα πάντα. Εγώ πέρασα 38 βδομάδες ξαπλωμένη από τον καναπέ στο κρεβάτι. Γιατί πολύ απλά είχα χαμηλό αιματοκρίτη (αυτό μεταφράζεται πως ένιωθα κάθε μέρα κόπωση και εξάντληση), ενώ οι εμετοί συνεχίστηκαν μέχρι την ημέρα εκείνη του Απρίλη που έγινα μαμά. Οι ημέρες δεν περνούσαν εύκολα. Ναι, είχα την πολυτέλεια εννιά μήνες να είμαι στο σπίτι, αλλά από τη ζαλάδα και την κόπωση ούτε μπορούσα να διαβάσω βιβλία, ούτε να δω αμέτρητες ταινίες. Για βόλτες ούτε καν το συζητώ!

“Πώς θα είναι με το μωρό στο σπίτι”; “Πώς θα βγάλω αυτό το πράγμα από τον αφαλό του”; “Θα καταλαβαίνω τι θέλει;” ήταν μόνο μερικές από τις χιλιάδες ερωτήσεις που είχα κάθε ημέρα.

Μέχρι που έγινα μαμά και κάποια πράγματα βγήκαν αβίαστα με όπλο τη διαίσθηση μου. Και η ζωή ήρθε να αλλάξει μια και καλή. Τίποτα δεν θα ήταν όπως πριν. Μα γιατί να μην ήταν; Αφού περνούσα πολύ καλά και πριν… Τέτοια στερεότυπα με άγχωναν περισσότερο από το ρόλο της μαμάς μέχρι που είπα να βάλω φρένο και να γίνω η μαμά που θέλω εγώ και μόνο.

Σίγουρα οι προτεραιότητες αλλάζουν με ένα μωρό ειδικά το πρώτο διάστημα μέχρι να βρεις τα πατήματα σου και να κουμπώσεις καλά στο ρόλο της μαμάς.

Τι άλλαξε στη ζωή μου όταν έγινα μαμά

  • Αποφάσισα να αλλάξω το πλαίσιο της εργασίας μου. Ως Managing Editor στο  People περνούσα πολλές ώρες της ημέρας στο περιοδικό και δεν ήθελα να μεγαλώνει το παιδί η γιαγιά του. Λίγο πριν μείνω έγκυος είχα ξεκινήσει να φτιάχνω το Solife και τώρα ήταν η καλύτερη στιγμή να επενδύσω σε δική μου δουλειά.
  • Εδώ και τρία χρόνια που είναι στη ζωή μου ο Αναστάσης δεν μπορώ να πω φτιάχνω μια βαλίτσα και φεύγω τώρα. Όμως, δεν χάνω το ταξίδι. Πλέον λέω “Τέλεια έχω μία ημέρα να ετοιμάσω τις βαλίτσες μας για το ταξίδι”. Όλη η οικογένεια αγαπάει τα ταξίδια και με το μικρό ταξιδεύουμε από 3 μηνών.  Πραγματικά με την σωστή οργάνωση το ταξίδι με νεογέννητο είναι πάρα πολύ όμορφο. Ή η μονοήμερη εκδρομή με μωρό. 
  • Ανακάλυψα ότι έχω super δυνάμεις. Μπορώ να μαγειρεύω, να γράφω, να παίζω χωρίς να είμαι συνέχεια κουρασμένη και να παραπονιέμαι. Είχα πείσει τον εαυτό μου πως θα περάσουν πολλά χρόνια μέχρι να κοιμηθώ κανονικό 8ωρο.

View this post on Instagram

Οι οικογενειακές αποδράσεις είναι το καλύτερο μας. Ταξιδεύουμε με το μικρό από τότε που ήταν 3μηνων και πάντα τον παίρνουμε μαζί μας. Σου έχω και μερικά έξυπνα tips για να απολαύσεις τις χειμερινές αποδράσεις στο βουνό ????‍????‍????Ακολουθήσε το πρόγραμμα του παιδιού σας. ????‍????‍????Πηγαίνετε το έστω και για μισή ώρα στη παιδική χαρά ????‍????‍????Μην πάτε για φαγητό σε σοβαρές αιχμής ????‍????‍????Πάρε μαζί μπλογκ ζωγραφικηςη κάποιο αγαπημένο του παιχνίδι για να απασχολείται ????‍????‍????Προτίμησε ξενοδοχείο που είναι baby friendly #familytravel#travelling#instafamilytravels#winter#ορεινηαρκαδια##solife#livingsmart#familytrip#february#

A post shared by So life by Christina Zachou (@solife.gr) on

  • Έμαθα να λέω πολλά “Όχι”. Ο χρόνος δεν είναι πα μόνο για μένα, τον διεκδικεί κι ένα μωράκι, το οποιο θέλει τη μαμά του. Έτσι αποφάσισα να λέω “Όχι” σε ότι θεωρώ χαμένο χρόνο από το παιδί μου (γενικότερα την οικογένεια μου).
  • Κατάλαβα περισσότερη τη δική μου μαμά. Εντάξει, αυτή η φράση είναι ένα ολόκληρο άρθρο από μόνο του, αλλά πραγματικά συμβαίνει. Την καταλαβαίνω που φοβόταν για μένα και τον αδερφό μου, τις ανησυχίες της, για όλα. Πολλές φορές μπήκα στη θέση της. Ζήτησα την συμβουλή της και τη βοήθεια της. Και παρόλο τους καυγάδες η Ροζαλία μου είναι πάντα εκεί για μένα.
  • Έβαλα καθημερινό πρόγραμμα. Πριν γίνω μαμά δεν ήμουν του προγραμματισμού. Τελικά μπήκα σε πρόγραμμα (καλά εννοείται πως κάποιες στιγμές ξεφεύγω) και αυτό με βοήθησε για να νιώθει ασφάλεια το παιδί. Γιατί έχω διαβάσει κι έχω συζητήσει με την παιδίατρο μας πόση ασφάλεια νιώθει ένα παιδί μέσα στη ρουτίνα του.

  • Ακούω το παιδί μου. Στην ηλικία των 3 ετών έχει τις δικές του επιθυμίες, απαιτήσεις και τον ακούω. Ακόμα και όταν μου λέει “δεν θέλω να φάω” του δίνω χρόνο. Ξέρω πως μόλις πεινάσει από μόνος του θα ζητήσει φαγητό. Γιατί αν τον πιέζω από αντίδραση θα μείνει νηστικός. Τον ακούω για να με εμπιστεύεται. ΚΙ παραδέχομαι πως πριν γίνω μαμά ήμουν αρκετά ξεροκέφαλη.
  • Έχω υπομονή -κάτι που δεν είχα μέχρι να γίνω μαμά. ΉΘελα κάτι και το ήθελα εδώ κι τώρα. Πλέον, όταν ο μικρός κλαίει και φωνάζει γιατί θέλει να φάει γλυκό, ή γιατί δεν θέλει να κοιμηθεί, δεν θέλει….. κάνω υπομονή μέχρι να ηρεμήσει. Αν είμαι στη τσίτα το αποτέλεσμα θα είναι χειρότερο.
  • Έμαθα να κλείνω το κινητό μου.  Δεν χρειάζεται να είμαι όλη την ώρα online και να χαζεύω. Τα παιχνίδια με τον μικρό είναι πιο συναρπαστικά -άσε που μαθαίνω κιόλας πως είναι να διεκδικείς αυτό που θέλεις. Γιατί τα παιδιά θα πάρουν με όποιο τρόπο μπορούν αυτό που θέλουν.

Υπάρχουν και κάποια πράγματα που έμειναν ίδια παρόλο που έγινα μαμά. Κι αυτό είναι ο χρόνος για τον εαυτό μου. Να έχω ένα ρεπό μερικών ωρών για να κάνω κάτι για μένα. Από το να δω μια θεατρική παράσταση, βόλτα με τις φίλες μου, να παρακολουθήσω ένα σεμινάριο, να δω μια ταινία ή να κάτσω  στον καναπέ χωρίς να κάνω τίποτα. Όλα αυτά είναι η δική μου ισορροπία για να είμαι όσο καλύτερη μαμά μπορώ για τον Αναστάση.

Σε κάθε μανούλα θέλω να πω να ακολουθεί το ένστικτο της για το μεγάλωμα του παιδιού της και φυσικά να ακούει το παιδί. Γιατί σημασία έχει να μεγαλώσουμε χαρούμενα παιδιά!